And I can't find the air...

Bazen nefes alacak hava bulamıyorum bu şehirde. Düşüncelerimin içinde kayboluyorum. Sonbahar yaklaşırken soğuyan havanın ve dökülen yaprakların içinde geçiyor zaman. Bazen bensiz ve bazen sensiz,kendimi türlü umutların peşinde buluyorum ve sonra birden yok oluyor kurduğum pembe bulutlar. Özlüyorum, istiyorum, bekliyorum ve sonunda kendimi yine hep o aynı kalabalığın içinde buluyorum. Yapılan başlangıçların bir anda bitmesi acı veriyor. Ve sonra yine sil baştan başlamak insanı yoruyor. Yüzler eskiyor bu şehirde birer birer. Yolda görülen insanlar bir gün tanıdık bir gün yabancı kalıyor. Yoruyor farkında olmadan insanı. Sevilen kayboluyor, anılar eskiyor ve her yeni başlangıç eskinin götürdükleriyle sizde yeni bir iz bırakıyor. Şarkılar, etkinlikler, sıkıntılar ve değişen trendler içerisinde öylece su gibi akıp gidiyor zaman, sanki açık unutulmuş bir muslukçasına hiç bitmeyecek gibi. Gelen gideni aratsa da çoğu zaman sevmek yetersiz kalıyor. Anılar yersiz kalıyor. Özlemek de öyle. ''Hiç bağlanırmıydım çocuklar gibi, ah bu şarkıların gözü körolsun' diyor ya hani Emel Sayın işte öyle çocukça bağlanıyorsunuz kimisine, kimi yere.. Geçirilen ''Uykusuz Her Gece''nin ardından ''Adını anmayacağım'' deseniz de olmuyor, ''Artık sevmeyeceğim'' deseniz de... Önce biraz durup sonra yine kalabalığın içinde yolunuza devam ediyorsunuz Ankara'da.. ''Bahar'ı Bekleyen Kumrular'' içerisinde arkanıza bakmaksızın tüm yeniliklere doğru... Sevgiyle kalın! 
((Fotoğraflar için Duygu Turgut'a teşekkürü borç bilirim :))

 Kot gömlek&pantolon: Mavi / Sneaker: Nike / Bileklikler: BEGART / Saat: Triwa

If there was a way that I can make you understand.. 
Eğer anlamanı sağlıyabilieceğim bir yol olsaydı...